[ad_1]
با نزدیک شدن به زمستان ، یک سال مه دود مسموم بخشهای وسیعی از شمال هند ، از جمله پایتخت دهلی نو را در بر می گیرد ، مقامات را مجبور به تعطیلی مدارس و محدود کردن استفاده از وسایل نقلیه شخصی می کند.
طبق آژانس نظارت فدرال SAFAR ، در 48 ساعت گذشته ، شاخص کیفیت هوا در مقیاس 500 بالاتر از 475 حرکت کرده است ، نزدیک به سطح “اضطراری”.
این شاخص سطح PM2.5 موجود در هوا را اندازه گیری می کند – ذرات کوچک قابل استنشاق در ریه ها ، باعث بیماری های کشنده ، از جمله سرطان و مشکلات قلبی است.
هر چیزی بیش از 60 سال ناسالم محسوب می شود.
چرا کیفیت هوا در زمستان کاهش می یابد
کیفیت هوا در اواخر ماه اکتبر شروع به خراب شدن می کند ، زمانی که درجه حرارت پایین تر ، رطوبت بالاتر و کاهش سرعت باد تمایل به حفظ بیشتر آلاینده ها در جو دارد.
پس از پایان فصل موسمی در سپتامبر ، جهت باد نیز تغییر می کند.
به نظر می رسد یک منطقه مسکونی روز دوشنبه در دهلی نو مملو از مه دود است [Danish Siddiqui/Reuters]
گرد و غبار ، انتشارات صنعتی و گازهای خروجی از خودرو منجر به افزایش شدید سطح آلودگی هوا می شود. کمبود منابع به این معنی است که مقامات محلی نمی توانند به طور موثری صنایع غیرقانونی را مهار کرده و استانداردهای انتشار را به شدت اجرا کنند.
پایتخت گسترده هند نزدیک به 10 میلیون وسیله نقلیه دارد که بیش از سه شهر مهم دیگر است – بمبئی ، چنای و کلکته.
همراه با سوزاندن زباله ، هوای سرد مردم ، به ویژه کسانی را که شب را در خارج از منزل می گذرانند ، مجبور می کند برای گرم نگه داشتن آتش های کوچک بسوزد و به دود می افزاید.
شهرنشینی سریع و جنگل زدایی مشکل را پیچیده کرده است.
دهلی نو بیشتر تحت تأثیر قرار گرفته است
برخلاف مناطق جنوبی این کشور ، بیشتر مناطق خشک شمال هند ، از جمله دهلی نو ، با گرد و غبار ، یک آلاینده معمول هوا مبارزه می کنند. کارشناسان محیط زیست می گویند توپوگرافی دهلی نو مانع تلاش مقامات برای جلوگیری از افزایش آلودگی می شود.
همچنین ، استخراج گسترده سنگ و شن و ماسه در ساخت و ساز ، رشته کوه Aravali را تراشیده است ، مانعی طبیعی که از آن برای محافظت از دهلی نو در برابر گرد و غبار حاصل از صحرای ثار استفاده می کند.
فعالان هشدار می دهند که ناپدید شدن سریع خط آراوالی ، دهلی نو را در برابر حوادث ناشی از آلودگی آسیب پذیرتر می کند.
آیا آتش سوزی مزرعه سهیم است؟
در سالهای اخیر ، با سوزاندن بقایای گیاهان در ایالت های پنجاب و هاریانا ، بخشی از کمربند کشاورزی هم مرز با دهلی نو ، این مشکل بیشتر شده است.
کشاورزان نسبتاً مرفه پنجاب و هاریانا ، انبوه غلات هند ، تا حدی برای غلبه بر مشکل افزایش هزینه های نیروی کار ، از برداشت های مکانیزه برای برداشت برنج استفاده کردند.
برخلاف برداشت دستی ، دروگرهای مکانیزه کلش و کاه برنج را در مزرعه می گذارند. دفع زباله های زراعی مدت زیادی طول می کشد. پس از برداشت برنج ، کشاورزان فقط یک پنجره کوتاه برای کاشت محصولات زمستانی مانند گندم و کلزا دریافت می کنند و کاشت دیرهنگام به معنی محصول پایین تر است.
بنابراین کشاورزان فکر می کنند سوختن باقی مانده ها که حدود یک چهارم آلودگی هوا را تشکیل می دهند بسیار ارزان تر است.
در سال 2018 ، هند طی دو سال 177.61 میلیون دلار به یارانه کشاورزان برای خرید تجهیزات ، از جمله ماشین آلات مالچ و کاشت ، اختصاص داده است که زباله های زراعی را بدون سوزاندن آنها دفع می کند.
برای سال مالی 2020-2021 ، دولت 746 میلیون دلار یارانه برای تجهیزات کشاورزی اختصاص داد. کشاورزان می گویند پروسه های اداری طولانی برای ادعای یارانه آنها را مجبور به سوزاندن زباله های زراعی خود می کند.
[ad_2]