در اندونزی تغییر یافته، برخی از “واکنش متقابل” علیه آزادی ها می ترسند اخبار سیاسی

مدان، اندونزی – در صبح روز 21 می 1998، رهبر وقت اندونزی، سوهارتو، در کاخ ریاست جمهوری ایستاد و خطاب به ملت.

معترضان برای هفته‌ها خیابان‌ها را پر کرده‌اند، زیرا قیمت سوخت، نفت و برنج در پی بحران مالی آسیا افزایش یافته است.

شورش به شهرهای سراسر کشور سرایت کرد. مغازه‌ها و مشاغل چینی‌های نژادی در این کشور مورد حمله قرار گرفتند و درگیری‌های شدیدی بین معترضان – عمدتاً دانشجویان – و نیروهای امنیتی رخ داد. در 12 می، چهار دانشجو در جریان تظاهراتی در دانشگاه تریساکتی در جاکارتا به ضرب گلوله کشته شدند. در مجموع، بیش از 1000 نفر کشته شدند و گزارش هایی از تجاوز به زنان قومی چینی وجود داشت.

پس از 30 سال قدرت، این مرد قدرتمند نظامی، که گاهی از آن به عنوان ژنرال خندان یاد می شود، اعلام کرد که با اثرگذاری فوری از سمت خود کناره گیری می کند.

در کنار سوهارتو، معاون او، بی‌جی حبیبی، که مسئولیت اصلی را بر عهده گرفت و به اندونزیایی‌ها اجازه داد آزادی‌هایی را که در دهه‌های قدرت سوهارتو سلب شده بود، یعنی زمانی که فعالان ناپدید شدند و ارتش در مناطق ناآرام آچه و پاپوآ مستقر شدند، رد شد. .

اداره سوکارنو کاریزماتیک، که اندونزی را در سال 1945 به استقلال از هلندی ها هدایت کرد، به طور فزاینده ای هرج و مرج شد و در سال 1965 یک کودتای نافرجام منجر به کشته شدن میلیون ها مظنون به کمونیست شد.

در میان هرج و مرج، ظهور سوهارتو در سال 1968 در ابتدا با خوش بینی مواجه شد. بسیاری امیدوار بودند که حکومت او در نظم نوین صلح و رفاه را به ارمغان بیاورد.

اما علیرغم وعده‌های اولیه‌اش، مدرن‌سازی نظم جدید در نهایت مظهر یک دولت بسیار متمرکز بود که بر تحکیم قدرت و ارتش شجاعی که برای حمایت از سوهارتو و عزم او برای ماندن در کاخ ریاست‌جمهوری طراحی شده بود، به هر قیمتی تمرکز داشت.

از زمان استعفای غیرمنتظره وی، اندونزی دموکراسی را پذیرفته است، هرچند ناقص، و پنج رئیس جمهور مختلف از طریق انتخابات آزاد و مستقل انتخاب شده اند.

اقتصاد همچنین پس از بحران 1998 بهبود یافته است و در حال حاضر دومین رشد سریع در G20 پس از هند و پیش از چین است. اندونزی سال گذشته میزبان نشست سالانه این گروه در بالی بود، زیرا رئیس فعلی آن، جوکو ویدودو، معروف به جوکووی، نیز تلاش کرد تا صلح بین روسیه و اوکراین را میانجیگری کند.

اما چالش‌ها و نگرانی‌هایی وجود داشته است که قوانین، از جمله قانون مجازات جدید و قانون Omnibus – و همچنین ظهور گروه‌های مذهبی تندرو – می‌تواند آزادی‌های به دست آمده در ۲۵ سال گذشته را از بین ببرد. همچنین اتهاماتی وجود دارد مبنی بر اینکه برخی از فسادها، روابط دوستانه و خویشاوندی که سال های سوهارتو را خدشه دار کردند، هنوز در سراسر کشور رایج هستند.

در سالگرد یکی از مهمترین لحظات تاریخی اندونزی و با برگزاری انتخابات ریاست جمهوری بعدی که قرار است در فوریه 2024 برگزار شود، الجزیره از فعالان، دانشگاهیان و مدافعان حقوق بشر پرسید که این کشور در 25 سال پس از سقوط چشمگیر سوهارتو از قدرت چگونه تغییر کرده است. .

آندریاس هارسنو، محقق دیده بان حقوق بشر اندونزی

زمانی که سعی کردیم سوهارتو را در دهه 1990 سرنگون کنیم ساده لوح نبودیم، اما واقعاً انتظار نداشتیم که شاهد ظهور اسلام گرایی و متعصبان مذهبی در اندونزی پس از سوهارتو با قوانین تبعیض آمیز شرعی علیه جنسیت، جنسیت و مذهبی باشیم. اقلیت ها

در اندونزی پس از سوهارتو، 45 قانون ضد دگرباشان جنسی و حداقل 64 قانون اجباری حجاب از بیش از 700 قانون وجود دارد. بدیهی است که بزرگترین قانون مجازات جدید است.

دامای پاکپهان، فعال فمینیست

اندونزی حداقل در پنج سال اول پس از 1998 به طرز چشمگیری تغییر کرد. ما قانون حذف خشونت جنسی را در سال 2004 تحت ریاست جمهوری سابق مگاواتی سوکارنوپوتری دریافت کردیم و در سال 2007 قانون قاچاق انسان را تحت ریاست سوسیلو بامبانگ یودویونو دریافت کردیم.

ما همچنین در سال 2000 در دوره ریاست جمهوری عبدالرحمن وحید (گاس دور) دستورالعمل ریاست جمهوری در مورد جریان سازی جنسیتی داشتیم. همچنین در پی لابی گری گروه های فمینیستی، سن ازدواج را از 16 سال برای زنان و 18 سال برای مردان به 19 سال برای زنان و مردان در سال 2019 تغییر دادیم. سال گذشته ما قانون جدید حذف خشونت جنسی را دریافت کردیم.

“منافع زنان در حال حاضر توسط دولت در سطح قانونی شنیده می شود. اما ما همچنین با واکنشی روبرو هستیم که در آن زنان و دختران در انتخاب آنچه می خواهند آزاد نیستند. ظهور اسلام محافظه کار برخی از زنان، دختران و حتی نوزادان را مجبور به حجاب کرده است. ما همچنین در قالب قوانین محلی تبعیض‌آمیز یا غیرقانونی در اندونزی که عمدتاً حقوق زنان و اقلیت‌ها را هدف قرار می‌دهد، واکنش‌های منفی داریم.

یوهانس سلیمان، مدرس روابط بین الملل در دانشگاه جندرال آچمد یانی

من در آن زمان در مدیسون، ویسکانسین در ایالات متحده بودم. وقتی متوجه 11 سپتامبر شدم بیشتر در مورد آن به یاد دارم، اما اگر اشتباه نکنم در مورد سقوط سوهارتو به صورت آنلاین خواندم.

«در آن روزها که مردم تظاهرات یا اعتراضات عمومی داشتند، شهرهای اندونزی به طرز وحشتناکی ساکت بود. مغازه ها در حال بسته شدن بودند و به دانش آموزان گفته شد که سریع و بی سر و صدا به خانه بروند. ما خیلی از ارتش می ترسیدیم. آنها در واقع همانگونه که در قدرت بودند پادشاه بودند.

«امروزه، من فکر می‌کنم که آنها بسیار کمتر متکبر، قابل دسترس‌تر و قانونمندتر هستند. وقتی بچه بودم، پلیسی را دیدم که در ترافیک گیر کرده بود. او به سادگی از ماشینش پیاده شد، به یک پلیس راهنمایی و رانندگی سیلی زد و به او گفت که ماشینش را حرکت دهد. من غرق شده بودم. من فکر می کنم وضعیت چینی ها نیز بسیار تغییر کرده و تا حدودی به سمت بهتر شدن رفته است. فکر می کنم امروزه مردم کمتر تبعیض قائل می شوند، البته به جز مظنونین معمولی.

ایان ویلسون، مدرس سیاست و امنیت در دانشگاه مرداک

من دکترای خود را در دانشگاه مرداک در پرت می گذراندم و استعفای سوهارتو را در تلویزیون پردیس با هیجان اما همچنین با دلهره تماشا کردم. ما فقط این موج از مردم را دیدیم که می‌گفتند: «نه، بسه.» خیلی سریع اتفاق افتاد

«قبل از سال 1998، هیچ دموکراسی اساسی انتخاباتی در اندونزی وجود نداشت و ما شاهد اصلاحات ساختاری عمده در آن حوزه بودیم که ناقص اما مهم بود. خودمختاری بیشتر منطقه ای به این معنی است که نسل جدیدی از اندونزیایی ها با مجموعه ای متفاوت از انتظارات سیاسی در مورد قدرت بزرگ شده اند. اکنون این انتظار وجود دارد که دولت پاک باشد و در خدمت منافع عمومی باشد.

«در حالی که البته برخی عقب‌نشینی‌های دموکراتیک وجود داشته است، حمایت عمومی از سیاست‌های انتخاباتی همچنان بالاست و مردم از انتخابات عمومی حمایت می‌کنند. این امر مانع از آن می شود که احزاب سیاسی بخواهند سیستم را تسخیر کنند تا بتوانند آن را کنترل کنند. اکنون برای نخبگان دشوارتر است که همه چیز را پیش ببرند. چند سال آینده پس از انتخابات 2024 برای اندونزی اساسی خواهد بود.