[ad_1]
آمنه جاما حسین در حالی که در اردوگاهی در گارو، مرکز استان پونتلند سومالی، روی یک تشک پلاستیکی به صورت ضربدری نشسته، رگبار سؤالات را از طریق تلفن مطرح می کند.
او در حالی که نگران خانواده اش در شهر لاس آنود، مرکز منطقه سول در سومالی لند نزدیک است، می پرسد: “اکنون کجا هستید؟ حالتان خوب است؟ آیا جنگ هنوز ادامه دارد؟”
این کمپ مجموعه ای از کلبه های ساخته شده از برزنت و آهن راه راه است. تا آنجا که چشم کار می کند یک ذره سبز وجود ندارد. خشکسالی پنج ساله این سرزمین را سوخته و در اوج این فصل بارانی، ابرهایی که بر فراز کمپ آویزان شده اند، نوید باران زیادی را نمی دهند.
حسین به همراه چهار فرزند و پنج نوه‌اش خانه و تمام وسایل خود را رها کرد و از لاس آنودس گریخت. این خانواده پس از بیدار شدن با صداهای وحشتناک گلوله باران و شلیک گلوله در ماه فوریه، زمانی که ارتش سومالی لند با شبه نظامیان قبیله ای محلی می جنگید، آنجا را ترک کردند.
ما فقط با لباس‌ها دویدیم و در خانه را باز گذاشتیم. آمنه می گوید ما حتی در را هم قفل نکردیم.
به اندازه کافی خوش شانس نبودند که دوستان یا اقوام خود را در Garove داشته باشند، تنها انتخاب آنها اقامت در اردوگاهی برای افراد آواره بود. چنین اردوگاه‌هایی برای دهه‌ها در حومه گاروو پراکنده بوده و ساکنان آن افرادی هستند که از درگیری و خشونت در سایر نقاط کشور فرار می‌کنند، یا افرادی که دام‌هایشان در خشکسالی وخیم‌تر تلف شده‌اند.
هر شنبه، آمنه به همراه زنان دیگر در مقابل یک مرکز تلفن موقت که توسط داوطلبان هلال احمر سومالی راه اندازی شده است، صف می کشند. او یک تماس تلفنی رایگان برقرار می کند تا بتواند از بقیه اعضای خانواده اش که هنوز در لاس آندس هستند بشنود.
او می‌گوید: «وقتی می‌توانم با آنها صحبت کنم، احساس آرامش می‌کنم، اما دوباره شب می‌آید و تا حد درد نگران می‌شوم.
پس از 30 سال درگیری در سومالی، که پیامدهای آن با اثرات بدتر تغییرات آب و هوایی ترکیب شده است، آوارگی به بخش اساسی زندگی در جامعه سومالی تبدیل شده است. بر اساس گزارش سازمان بین المللی مهاجرت، تعداد افراد آواره در سال جاری به 3.8 میلیون نفر رسیده است.
جابجایی داخلی یکی از محرک های اصلی شهرنشینی سریع کشور است. پیش بینی می شود تا سال 2026، جمعیت شهری آن از جمعیت روستایی آن پیشی بگیرد.
پاسکال کوتات، رئیس هیئت بین‌المللی صلیب سرخ در سومالی، گفت: «افرادی که پس از نابودی معیشت‌شان بر اثر درگیری یا خشکسالی به اردوگاه‌ها نقل مکان می‌کنند، در تلاش هستند تا با واقعیت‌های جدید سازگار شوند. ما در حال تلاش برای ارائه کمک های اضطراری هستیم، اما جایگزین های بلندمدت در دسترس آنها چیست؟
مردمی که در کمپ مجاور آمنه زندگی می کنند دامدارانی از جوامع سنتی گله داری هستند. سومالی یکی از آسیب پذیرترین کشورهایی است که در برابر تأثیرات تغییرات آب و هوایی آسیب پذیر است و خشکسالی ها به قدری مکرر و شدید شده است که دامداران برای حفظ شیوه سنتی زندگی عشایری خود مشکل دارند. هنگامی که حیوانات به دلیل کمبود مرتع می میرند، تنها گزینه ای که برای بسیاری باقی می ماند این است که به کمپ های گسترده در حومه شهرها نقل مکان کنند.
از آنجایی که مهمان نوازی یکی از ارکان فرهنگ سومالی است، بسیاری از آوارگان غذا و سرپناهی در جوامع میزبان پیدا می کنند. مردم در تلاشند تا آنچه را که دارند به اشتراک بگذارند، حتی اگر اقتصاد محلی به دلیل خشکسالی طولانی تحت فشار است.
«مردم این شهر به خوبی از ما استقبال کردند. آنها مردم خوبی هستند. از دست دادن دردناک خانه و زندگی در آنجا و نامشخص بودن آینده خانواده اشا را می بلعد.
او می گوید: «زندگی ما در لاس آنودز زیبا بود. «ما در خانه‌ای زندگی می‌کردیم که مالک آن بودیم. اما درگیری بدترین چیز است. باعث می شود همه چیز را از دست بدهید. بنابراین هر چه داشتیم را رها کردیم و برای جان خود دویدیم.
[ad_2]