[ad_1]
در حالی که این اردوگاه ها به عنوان “زندان های آزاد” توصیف شده اند ، آنها همچنین به عنوان پناهگاهی برای خانواده هایی که جایی برای رفتن ندارند ، عمل می کنند.
اربیل ، منطقه کردستان عراق دیده بان حقوق بشر (HRW) روز چهارشنبه در حالی که مقامات به بستن اردوگاه هایی که در گذشته صدها هزار غیرنظامی در آن اسکان داشتند ، هشدار داد: “خانواده های آواره در عراق مجبور شده اند خانه و فقر خود را از دست بدهند.”
برای بیش از شش سال ، دهها اردوگاه پراکنده در سراسر عراق و اقلیم کردستان قربانیان حمله سال 2014 گروه مسلح داعش (داعش) را پناه داده اند – بسیاری از آنها مجبور شده اند خانه های خود را ترک کنند پشتت.
HRW به نقل از سه امدادگر گفته است که اردوگاه ها در مناطق تحت کنترل بغداد در ماه جاری و اردوگاه های منطقه کردستان تا سال 2021 بسته می شوند.
اگرچه سازمان های مدافع حقوق بشر آشکارا از اردوگاه ها انتقاد می کنند – که بعضا “زندانهای باز” نامیده می شوند – اما آنها همچنین به عنوان پناهگاهی برای خانواده هایی عمل می کنند که جایی برای رفتن ندارند.
بلکیس ویل ، محقق ارشد بحران و درگیری HRW ، به الجزیره گفت: “طبق قوانین بشردوستانه بین المللی ، شما به عنوان یک دولت حق دارید مردم را مجبور به حرکت در هر جایی که نیاز نظامی باشد ، کنید. “این یک زمینه متفاوت است زیرا خارج از زمینه درگیری مسلحانه است.”
پایان رسمی جنگ علیه داعش به این معنی است که دیگر غیرنظامیان در معرض خطر درگیری فعال نیستند. اما خطرات دیگری از جمله مهمات منفجر نشده و جوامع خصمانه در کمین است.
اکنون حتی آرامش ضعیف یک چادر UNHCR نیز از بین رفته است. از زمان بستن 11 اردوگاه از اواسط ماه اکتبر تاکنون ، بیش از 27000 نفر مجبور به انتقال خانه خود شده اند.
عراقی های بیجا سوار یک کامیون می شوند در حالی که به اردوگاه حمام العلیل در جنوب موصل منتقل می شوند [File: Abdullah Rashid/Reuters]
سارا یکی از بسیاری از ساکنان است که همین چند هفته قبل وسایل خود را جمع کرده و به خانه بازگشت. اما ساکنان و همسایگان مانع انتقال او به زادگاهش کیارا شدند.
همسایگان به برخی از عودت کنندگان بازگشت مظنون نگاه می کنند ، زیرا روابط آنها با داعش درک شده است.
در نتیجه وی مجبور شد وارد اردوگاه دیگری شود. بی خانمان و قادر به شروع مجدد زندگی خود ، سارا اکنون منتظر تصمیم دولت در اردوگاه امیریات الفلوجه است.
تمام خانواده های مصاحبه شده توسط HRW گفتند که به دلیل نگرانی در مورد امنیت شخصی خود به خانه برنخواهند گشت. دیگران ، مانند نور ، فقط برای یافتن خانواده جدیدی در خانه اش به شهر خود بازگشتند.
وی گفت: “من سعی کردم به کیارا برگردم ، اما نتوانستم زیرا کردها خانه مرا گرفته بودند – بنابراین مجبور شدم خانه ای را در اربیل اجاره کنم.”
و در حالی که ادغام مجدد خانواده ها در جوامع آنها یک گام مثبت است ، HRW هشدار داد که “رویكرد فعلی مجبور كردن افراد به خارج از اردوگاه هایی كه سالها برای آنها غذا ، سرپناه و امنیت فراهم می كند ، اغلب فقط با 24 ساعت اطلاع رسانی ، آنها را حتی آسیب پذیر تر ”.
[ad_2]